توضیح مختصر موضوع مقاله
در نتیجهی اختلافی که چند سال پیش، بین اشکان دژاگه و باشگاه العربی قطر ایجاد شد، نهایتاً اشکان دژاگه، قرارداد خودش را باشگاه العربی به صورت یک طرفه فسخ کرد.
در بند حل و فصل اختلاف بین بازیکن و باشگاه، امکان رجوع به دو مرجع، یعنی دادگاههای قطری و فیفا پیشبینی شده بوده. در نتیجهی آن، باشگاه قطری به دادگاهی در قطر مراجعه کرده و درخواست غرامت 30 میلیون یورویی علیه بازیکن مطرح کرد، اما چند ماه بعد، اشکان دژاگه، پروندهای نزد اتاق حل اختلاف فیفا مطرح کرده و در خواست غرامت حدوداً 6 میلیون یورویی داشت.
اتاق حل اختلاف به پرونده رسیدگی کرد و نهایتاً به سود اشکان دژاگه رای حدوداً ۴.۴ میلیون یورویی صادر نمود.
باشگاه قطری اما به این تصمیم فیفا اعتراض داشت و در ادعاهای خود نزد دیوان داوری ورزش، مطرح نمود که اتاق حل اختلاف در رسیدگی به این پرونده تخلف کرده، اتاق حل اختلاف باید رسیدگی را متوقف میکرده تا تکلیف رسیدگی در دادگاههای قطری مشخص شود. این درخواست نهایتاً توسط دیوان پذیرفته نشد.
در این مقاله، به این موضوع پرداخته شده است که در چنین شرایطی، که یک پرونده، با طرفین یکسان و موضوع مشابه، در دو مرجع حل اختلاف در جریان است، آیا دیوان داوری ورزش باید دستور توقف رسیدگی کند؟ در اینگونه رسیدگیها، چه عواملی مدنظر دیوان قرار میگیرد؟