دلیل موجه برای فسخ یکجانبه قراردادهای فوتبالی به طور کلی، یک قرارداد می‌تواند قبل از تاریخ پایان توافق شده به دلیل معتبر یا "دلیل موجه" فسخ شود. این اصل برای حفظ ثبات قراردادی در ورزش‌های حرفه‌ای، به‌ویژه در فوتبال، که تحت مقررات فیفا اداره می‌شود، اساسی است. "دلیل موجه" به طور مشخص در مقررات تعریف نشده است و وجود آن بر اساس هر مورد و با در نظر گرفتن شرایط خاص هر وضعیت تعیین می‌شود. با این حال، مقررات و رویه‌‌ی فیفا، رویه CAS و قوانین سوئیس برای نشان دادن آنچه ممکن است دلیل موجه تلقی شود، ارائه می‌شود. نکات کلیدی برای در نظر گرفتن: جدیت نقض: نقض تعهدات قراردادی باید به اندازه کافی جدی باشد تا فسخ را توجیه کند. باید آنقدر قابل توجه باشد که انتظار ادامه رابطه استخدامی غیرمنطقی باشد. فسخ به عنوان آخرین راه حل (ultima ratio): فسخ باید تنها پس از اینکه تمام اقدامات با شدت کمتر استفاده شده‌اند، در نظر گرفته شود. این اقدامات ممکن است شامل هشدارها، جریمه‌ها و تعلیق‌ها&nbsp;باشد. طرفی که قرارداد را فسخ می‌کند باید نشان دهد که فسخ تنها گزینه قابل اجرا بود. هشدار قبلی: در بسیاری از موارد، طرفی که به دنبال فسخ قرارداد به دلیل موجه است، باید ابتدا طرف دیگر را از رفتار غیرقابل قبول خود آگاه کند و به آن‌ها فرصت دهد تا وضعیت را اصلاح کنند. این اصل به‌ویژه زمانی مرتبط است که یک باشگاه به دنبال فسخ قرارداد یک بازیکن به دلیل مسائلی مانند غیبت‌های غیرمجاز یا رفتار نامناسب در طول تمرین است. با این حال، استثناهایی وجود دارد که در آن هشدار ممکن است ضروری نباشد، مانند زمانی که مشخص است طرف دیگر قصد انجام تعهدات خود را ندارد. رفتار طرفین در طول قرارداد: رفتار و اقدامات هر دو طرف در طول رابطه قراردادی در تعیین دلیل موجه مرتبط است. به عنوان مثال، اگر یک باشگاه به طور مداوم بازگشت دیرهنگام یک بازیکن از مرخصی را تحمل کرده باشد، ممکن است نتواند ناگهان این رفتار را به عنوان دلیل موجه برای فسخ ذکر کند. مثال‌های دلیل موجه: رفتار سوء استفاده‌گرانه: یک طرف می‌تواند درگیر رفتار سوء استفاده‌گرانه با هدف مجبور کردن طرف دیگر به فسخ یا تغییر قرارداد می‌شود. این می‌تواند شامل اقداماتی مانند تنزل وضعیت یک بازیکن به تیم ذخیره بدون توجیه، خودداری از پرداخت، یا بدگویی علنی از آن بازیکن برای اجبار به انتقال باشد. همچنین می‌تواند شامل امتناع یک بازیکن از تمرین یا بازی برای فشار آوردن به باشگاه برای پذیرش انتقال او باشد. حقوق معوقه: عدم پرداخت غیرقانونی حداقل دو ماه حقوق ماهانه توسط یک باشگاه، دلیل موجه برای بازیکن جهت فسخ قرارداد تلقی می‌شود. بازیکن باید ابتدا یک اخطار کتبی صادر کند و به باشگاه حداقل 15 روز برای انجام پرداخت‌ها مهلت دهد.&nbsp; غفلت پزشکی: عدم ارائه مراقبت پزشکی کافی یا توجه به سلامت روان بازیکن توسط یک باشگاه، به‌ویژه زمانی که از وضعیت آنها آگاه باشند، می‌تواند به عنوان نقض وظیفه مراقبت و دلیل موجه برای فسخ در نظر گرفته شود. عدم ثبت یا لغو ثبت بازیکن: عدم ثبت یک بازیکن توسط باشگاه، که مانع از شرکت آنها در مسابقات رسمی می‌شود، حقوق اساسی بازیکن را نقض می‌کند و دلیل موجه برای فسخ محسوب می‌شود. مجازات‌های انضباطی: در حالی که مجازات‌های انضباطی مجاز هستند، فسخ قرارداد به عنوان یک اقدام انضباطی باید یک اقدام نهایی (ultima ratio) باشد. باشگاه باید سایر مجازات‌های کمتر شدید را استفاده کرده باشد و نشان دهد که در نهایت، فسخ تنها پاسخ متناسب بود. ترک بازیکن بدون مجوز یا عدم بازگشت پس از مرخصی: باشگاه‌ها باید در این شرایط نیز از اصل ultima ratio پیروی کنند و ابتدا اقدامات انضباطی کمتر سختگیرانه را در نظر بگیرند. آنها همچنین باید درخواست بازگشت بازیکن را کرده و مهلت معقولی ارائه دهند. دلیل موجه ورزشی: یک بازیکن حرفه‌ای که در کمتر از 10٪ از مسابقات رسمی باشگاه خود در طول یک فصل حضور داشته است، ممکن است قرارداد خود را به دلیل "دلیل موجه ورزشی" فسخ کند. بازیکن باید یک "حرفه‌ای تثبیت شده" باشد و تنها می‌تواند ظرف 15 روز پس از آخرین مسابقه رسمی باشگاه در فصل، دلیل موجه ورزشی را مطرح کند. رد فرض دلیل موجه: فرض دلیل موجه برای حقوق معوقه (ماده 14bis) می‌تواند رد شود اگر باشگاه نشان دهد که عدم پرداخت قانونی بوده است. به عنوان مثال، اگر باشگاه بتواند ثابت کند که بازیکن مستحق پرداخت‌ها نبوده یا دلیل مشروعی برای تأخیر وجود داشته است، ممکن است بازیکن دلیل موجه برای فسخ نداشته باشد. عواقب فسخ بدون دلیل موجه: اگر طرفی قراردادی را بدون دلیل موجه فسخ کند، مسئول پرداخت غرامت به طرف دیگر خواهد بود. همچنین، فیفا ممکن است مجازات‌ ورزشی بر طرف ناقض اعمال کند.

دلیل موجه برای فسخ یکجانبه قراردادهای فوتبالی

سوال: مهم‌ترین مقررات فیفا که به عنوان وکیل ورزشی یا محقق حقوق ورزش فعال در حوزه قراردادها به آن نیاز داریم کدام است؟ مقررات فیفا در مورد وضعیت و انتقال بازیکنان (RSTP) مقررات فیفا در مورد وضعیت و انتقال بازیکنان (RSTP) مجموعه‌ای از قوانین است که توسط فیفا برای نظارت بر جنبه‌های مختلف ثبت، تعیین صلاحیت و انتقال بازیکنان در فوتبال حرفه‌ای تدوین شده است. این مقررات برای حفظ نظم، عدالت و ثبات قراردادی در سیستم جهانی نقل و انتقالات فوتبال بسیار مهم هستند. اهداف و کارکردهای اصلی RSTP فیفا حفاظت از ثبات قراردادی: این مقررات به دنبال حفاظت از توافقات قراردادی بین بازیکنان و باشگاه‌ها است و اطمینان حاصل می‌کند که هر دو طرف به تعهدات خود پایبند باشند.&nbsp; تشویق آموزش بازیکنان: با شناخت اهمیت توسعه جوانان در فوتبال، RSTP شامل مقرراتی است که باشگاه‌ها را به سرمایه‌گذاری در آموزش بازیکنان جوان تشویق می‌کند. این مقررات شامل حق آموزش و مکانیزم مشارکت است که مزایای مالی را برای باشگاه‌هایی که در پرورش بازیکن نقش داشته‌اند، فراهم می‌کند. تنظیم انتقال‌های بین‌المللی: RSTP دستورالعمل‌هایی را برای انتقال بین‌المللی بازیکنان تعیین می‌کند تا اطمینان حاصل شود که این انتقال‌ها به صورت شفاف و عادلانه انجام می‌شوند. این شامل استفاده از سیستم تطبیق انتقال (TMS) است، یک پلتفرم آنلاین که انتقال‌های بین‌المللی را ردیابی و مدیریت می‌کند و از هر دو باشگاه خریدار و فروشنده می‌خواهد جزئیات کلیدی انتقال را وارد و تطبیق دهند. حمایت از بازیکنان زیر سن قانونی: فیفا آسیب‌پذیری بازیکنان جوان را شناسایی کرده و مقرراتی را برای جلوگیری از بهره‌برداری از آنها اجرا کرده است. این مقررات انتقال بین‌المللی بازیکنان زیر 18 سال را محدود می‌کند و هدف آن محافظت از رفاه آنها و اطمینان از عدم فشار برای جابجایی به سایر کشورها برای فوتبال در سن پایین است. ترویج رقابت عادلانه: با ایجاد قوانین و رویه‌های روشن، RSTP به ایجاد یک میدان رقابت برابر برای باشگاه‌های سراسر جهان کمک می‌کند. این شامل مقرراتی در مورد نفوذ شخص ثالث (TPI) و مالکیت شخص ثالث (TPO) بازیکنان است که هدف آن جلوگیری از تأثیر نامناسب اشخاص خارج از فوتبال بر تصمیمات انتقال یا سود بردن از حقوق اقتصادی بازیکنان است. محدوده RSTP فیفا &nbsp;فیفا&nbsp;RSTP طیف گسترده‌ای از موضوعات مربوط به وضعیت و انتقال بازیکنان را پوشش می‌دهد: وضعیت بازیکن: این مقررات دسته‌های بازیکنان را به عنوان آماتور یا حرفه‌ای تعریف می‌کند. تعیین وضعیت بازیکن به دلایل مختلف از جمله محاسبه هزینه‌های آموزشی و اعمال مقررات خاص مربوط به هر دسته مهم است. ثبت: فیفا الزام می‌کند که همه بازیکنان باید برای شرکت در فوتبال سازمان‌یافته در یک فدراسیون ثبت شوند. این امر پاسخگویی را تضمین می‌کند و اجازه اعمال مقررات بر اساس وضعیت و مکان ثبت شده بازیکن را می‌دهد. مسائل قراردادی: RSTP به جنبه‌های قراردادهای بازیکنان می‌پردازد و به ویژه بر اهمیت احترام به ثبات قراردادی تأکید می‌کند. همچنین دستورالعمل‌هایی برای حل اختلافات قراردادی بین بازیکنان و باشگاه‌ها ارائه می‌دهد و به دنبال یافتن راه‌حل‌های عادلانه و به موقع است. گواهی‌های انتقال بین‌المللی (ITCs): برای انتقال‌های بین‌المللی، RSTP استفاده از ITC را الزامی می‌کند که به عنوان مجوزهای رسمی از فدراسیون قبلی بازیکن برای ثبت نام در یک باشگاه جدید در کشور دیگر عمل می‌کنند. صدور ITC مشروط به برآورده شدن الزامات خاص، از جمله حل و فصل هرگونه مسائل قراردادی معلق است. حق آموزش و مکانیسم مشارکت: برای تشویق سرمایه‌گذاری در توسعه جوانان، RSTP رویه‌هایی را برای ددریافت حق آموزش و مکانیسم مشارکت مشخص می‌کند که پاداش‌های مالی را برای باشگاه‌های درگیر در آموزش بازیکن از سن 12 تا 23 سالگی فراهم می‌کند. نفوذ و مالکیت شخص ثالث (TPI/TPO): فیفا موضع قاطعی در برابر TPI و TPO اتخاذ کرده است و ترتیباتی را که به نهادهای خارجی نفوذ نامناسب بر استقلال باشگاه یا سهام در حقوق اقتصادی بازیکنان می‌دهد، ممنوع کرده است. نتیجه‌گیری فیفا RSTP نقش حیاتی در حفظ یکپارچگی و ثبات سیستم جهانی نقل و انتقالات فوتبال ایفا می‌کند. این مقررات با تعیین مقررات روشن در مورد وضعیت بازیکنان، انتقال‌ها، قراردادها و توسعه جوانان، عدالت، شفافیت و حفاظت از باشگاه‌ها و بازیکنان را تضمین می‌کند. در نتیجه تمامی وکلای ورزشی و محققان حوزه حقوق ورزش و به خصوص حقوق فوتبال نیاز دارند تا تسلط کافی نسبت به این مقررات داشته باشند.

آشنایی با مقررات نقل و انتقال (RSTP) فیفا

مقررات دیوان داوری ورزش مصوب 2020